10 Yıllık Mektup / 10 Year Letter

10 Yıllık Mektup

Objektife bakabilme cesaretini gösterenlere selamlarımla...

Sevgili Hayata Destek insanları;

Bir fotoğraf makinası kadar rahatsız edici ne olabilir ki sizlerin çalıştığı alanda? Siz bin bir güçlükle kazanılmış güven ve hassas dengeler üzerinde dans ederken burnunu en mahrem anlara sokmaya çalışan bir fotoğrafçı hayal edin. İşte o benim. Sizin yerinizde olsam ben bu adama dış kapının mandalı derdim. Emin olun ben kendimi böyle görüyorum. Dış kapının mandalı olarak…

Sizlerin sahada yarattığı güven duygusu üzerinden "sessizce" ilerlemeye gayret gösteriyorum. Tamam kabul ediyorum, sessiz olamadığım zamanlar da oluyor.

Öyle ya da böyle bu yürüyüş neredeyse 10 yılı aşkın süredir devam ediyor. Kapıdan kovulmadım ama çok kapı yüzüme kapandı. Sizlerin desteğiyle başka bir kapıdan hatta pencereden içeri girdim. Bir kare daha fazla çekmekten ziyade biraz daha zaman geçirip en iyi kareyi çekebilmek için.

Belki de inandığım tek şey, fotoğrafın değiştirebilme gücüydü. Oysaki fotoğraf tek başına bir şeyi değiştiremez ve tek başına var olamazdı.

Ben her gün çektiğim onlarca fotoğrafa yeniden bakarken bir yolculuğu, bir serüveni görüyorum fotoğraf karesinden bana bakan gözlerde. 

Suriye krizinin başından bu yana sınır boyunca bata çıka sizlerle yol aldım. Bugün geriye dönüp baktığımda aslında yol alan ben değil, "objektif karşısına geçme cesareti gösteren" mültecilerin kendisi. Çamurun içinde yardım kolisini evine, çadırına, konteynere taşıyanlar ya da günlerce yağmurun altında barınacak bir yer arayışıyla dolananlar artık başka bir yaşamın paydaşı oldu. Bense sadece bu değişimi fotoğraflayanım. 

Hatay'da çektiğim bu son fotoğrafa baktığımda nereden nereye gelindiğini çok iyi görüyorum.
Gülen yüzler… Acı ve umut ile umutsuzluğu harmanlayıp yeniden gülebilen yüzler… Sıcak bir sobanın yanında satın aldıkları kıyafetleri denemeye çalışanların yüzleri... Anneler ve çocuklar… Evet, biliyorum o kapı açıldığında dışarıdan soğuk hava girecek ve bu evin sadece tek bir odası ısınıyor. Yine biliyorum, üstelik bu alışverişin devamının olup olmayacağı büyük bir soru işareti. Ama ne fark eder ki? Yeniden, yarın bayrammış gibi kendi seçtikleri kıyafetleri alabilen mülteciler ve ısınabildikleri bir ev gülümseyebilmek için yeter.

10 Year Letter

With my warm regards to those who have the courage to gaze into the lens of a camera…

Dear People of Support to Life;

How disconcerting can a camera be, in your area of work? While you tip-toe in the field with your hard-earned trust and fragile human relationships, imagine a photographer who is trying to peek into those most intimate moments… That’s me. If I were you, I would call that man an outlander at best. Believe me, that’s how I feel too. An outlander…

I strive to “quietly” operate on the feeling of trust you people create. Ok I confess; I am not always quiet.

Either way, this has been going on for almost 10 years now. I’ve never been kicked out of a door, but many were shut in my face. With your help, I stepped in through another door, or a window. Not to catch just another shot, but to spend a little more time to get the best shot.

Maybe what I’ve been believing in is the power of photographs; their power to change. But photos can’t change anything by themselves or even exist by themselves.

Whenever I stop to look again at dozens of photos I take every day, I see a journey staring back at me through those eyes in the shots.

Since the Syrian crisis began, I’ve been walloping and navigating along with you along the border. Today, when I look back, I realise that I wasn’t the one navigating, it was the refugees themselves, refugees who “have the courage to gaze into the lens of a camera.” Those carrying the aid boxes through the mud to their homes, tents, container-shelters, or those who walk under the rain for days in search of a shelter; now they have become partners to a different life. I am simply the one that photographed it.

I see the change much clearer as I look at this latest photo I took in Hatay. Smiling faces… Faces that can fuse together pain and hope and hopelessness, and still smile again. Faces that cosy up to the warm woodstove and try their newly-bought clothes on. Mothers and children. Yes, I do realise that as soon as that door opens cold air will rush in and this house has heating only in one of its rooms. I also realise that no one knows if there will be another day of shopping after this one. But why should it matter? Just seeing this moment, seeing the refugees pick their new clothes as if there is a festival coming tomorrow, in a house they can heat; that’s enough reason to smile.  

Kerem Yücel